China – een cultureel avontuur deel 1
Wo Ai Ni!
Het hele orkest én vocals en Renier
Of dit nou ‘ik hou van jou’ of ‘wij houden van jullie’ weet ik nog steeds niet, maar we hebben het elke avond tegen de zaal gezegd en ze vonden het geweldig! Ook ‘Ni Hao’ deed het goed. Carolien van Vocal Dating noemde dan de plaatsnaam en het orkest vulde dan aan. Bloedlink want na optredens 4 in combinatie met vermoeidheid zou je bijna vergeten waar je was.
Een gemiddelde tourdag in China
Een gemiddelde dag zag er als volgt uit: (tijden als voorbeeld, we hebben ook eens moeten opstaan om 04.15 bijvoorbeeld)
06.30 opstaan. Elke dag belde een vriendelijke Chineze dame ons wakker. Terugpraten deed ze alleen niet. 06.45 ontbijt. Elke dag weer anders. Sommige hotels hadden een Westerse afdeling (lees: toast) maar verder was het best Chinees. 07, 30 vertrek met de bus. We hadden 2 bussen en ik mocht telkens in bus 1 én vooraan bij het management. Want ‘belangrijke mensen’ horen daar. 11.30 was de gemiddelde aankomsttijd in een volgende stad en meteen kregen we dan lunch. Of je alweer trek had of niet, dit was het moment om te eten.
Eten doe je aan een ronde tafel waarop allerlei gerechten staan. Die tafel kun je draaien zodat je bij het eten kunt dat jij wil. Speciaal voor ons stond er ook cola en sprite.
Daarna gingen we inchecken. Elke dag hadden we een ander hotel en dus ander hotelkamer-nummer. Er zijn geruchten dat diverse mensen eerst verschillende etages zijn afgestruind voordat ze dan eindelijk bij hun eigen kamer terecht kwamen.
Bij dit hotel konden we het dak op. Helaas was er door de smog niet veel te zien en bovendien doen ze in China wél het licht uit als ergens niemand meer is. Ofwel complete flats in het donker.
Vervolgens vertrokken we rond 15.30 naar het theater. Het ene theater was nog groter dan het andere. De kleinste zaal was voor 1500 mensen en de grootste die we er hadden was voor 3500 man. De gemiddelde bezettingsgraad tijdens onze concerten was denk ik 80-90 procent.
In het theater kregen we onze ruimtes toebedeeld. Zoals een dirigent dat betaamd in China kreeg ik er vaak 1 die net zo groot was als de kamer die alle heren samen met elkaar delen moesten. Dit weigeren zou een belediging zijn, dus ik had geen keus 😉
Een kast voor elk kledingstuk
Het eerste theater. En ja: ik voel me gevleid door zo’n banner, maar tegelijk denk ik ‘en die andere 55 dan?’ Een groot verschil tussen de cultuur daar en de onze.
16.30 soundcheck en inspelen/repeteren. Elk theater heeft het weer anders voor elkaar. Dankzij onze geluidsman Antoine kwam het vaak goed. Wat ze er mooi voor elkaar hebben, zijn de orkestkasten. Voor het wie kent: een theatervloer daar is minstens 4x zo groot als dat van Amphion in Doetinchem. En net als je denkt, dit kan niet groter, laten ze een scherm omhoog gaan waarachter nóg zo’n ruimte zit maar dan voor opslag.
de achterkant en zijkant van een orkestkast.
de izijkant van een andere orkestkast
zo ziet een orkestkast er van voren uit. De klank is er geweldig!
17.30 omkleden/snack/visagie. Elke dag bestond het snacken uit bananen, broodjes met soms onduidelijke vleesachtige dingen erin en koffie/thee. Hilde en Jet van het orkest verzorgden de visagie.
De roosjes in het haar stond de dames goed. Idee van ons management aldaar. De mannen worden hier opgemaakt. Netjes in de rij!
19.15 concert. Of eventueel een kwartier later als er belangrijke mensen in de zaal kwamen. Maar dat wist je pas op het moment zelf. En soms ook eerder. Het was telkens weer een verrassing wanneer precies het concert was. Gelukkig waren het orkest en vocals flexibel.
Het publiek in China
Tijdens een optreden was de ‘prodent’ smile een must. Wij zetten allen onze beste tanden voor en speelden telkens met die smile. Voor blazers wat lastiger maar met je ogen kom je ook een eind. Het mooie hiervan is dat je uiteindelijk merkt dat je energie zowaar ook richting positiveit gaat. Dus misschien is het nog wel een aanrader! Een ander effect was trouwens dat orkestleden gezichtsspieren voelden waarvan ze het bestaan niet wisten. Het Chinese publiek respecteerde en waardeerde onze inspanning zeer. 
De foto’s hierboven horen bij de uitvoering van What’s up at the Symphony, muziek van Bugs Bunny.
Een goeie graadmeter voor de waardering van een bepaald stuk is de aanwezigheid van digitale apparaten. Als men het mooi vindt, dan zijn ze omhoog voor het maken van foto en video, zijn wat meer omlaag dan is de waardering ‘anders’.
De vocalgroup en het orkest: een mooie combi voor heel veel stukken.
Personal Touch
Bij het kletsen over de tour ergens in het voorjaar, vertelde mijn broer Martijn dat het hem wel cool leek om mee te gaan. Dat leek mij natuurlijk ook geweldig! Naast dat hij een fantastische broer is ( en Dé Drummer van Einfach Kurt) is hij ook nog eens een echt goeie drummer! Hij zat alleen nog na te denken over de financiën. Dat gesprek ving onze moeder op, waarop ze zei: “Martijn, ga toch met Gerben mee. En als het om het geld niet zou gaan, dan betaal ik”.
Ma: ‘Wo ai ni!”
In de volgende blog ga ik in op orkestleden en hun instrumenten, anekdotes en vertel ik het verhaal van het rode jasje…